Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν εντελώς ατάλαντο πρωτοετή δραματικής σχολής, του οποίου η «υποκριτική» είναι μία παρωδία Ροντηρικού στόμφου, με λίγο πασπάλισμα από Κάρολο Κουν. Αδέξιος, αμήχανος, άναρθρος, αψυχολόγητος, θα έπρεπε να είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε νέο –ή και παλαιότερο- ηθοποιό.

Μία μυθοποιημένη «νούλα» όπως είχε πει κάποτε ο Αλμπερτάτζι για κάποιον άλλο, που πίστεψε τις κολακείες, και πήρε τον ελλειπή εαυτό του στα σοβαρά. Με αποτέλεσμα να αφοδεύει ασύστολα στους θρόνους του Βασιλιά Ληρ και της Λέηντυ Μάκμπεθ, βοηθούσης της αμορφωσιάς στην οποία μας βούλιαξε η σύγχρονη παιδεία, μαζί με την ευπιστία πολλών νέων. Αυτά όλα του έδωσαν τον αέρα να συμπεριφέρεται ως ο Απόλυτος Άρχοντας, στον οποίο όλα επιτρέπονται. Αφού άλλωστε ολόκληρη Υπουργός, αναγνωρίζει το… «ταλέντο» του, συγχέοντας την υποκριτική με την υποκρισία.

Κι έλεγα τόσα χρόνια, δε θα βρεθεί άραγε εκείνο το αθώο παιδάκι του Άντερσεν, που αναφωνεί έκπληκτο «καλέ, ο βασιλιάς είναι γυμνός»; Όχι μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ξαφνικά την αλήθεια, αλλά και να πετάξουμε τους αυλοκόλακες στ’ αζήτητα. Όχι γιατί είναι απλά και μόνο συνένοχοί του, αλλά καταδικάζονται στη συνείδησή μας ως ηθικοί αυτουργοί της εγκληματικής αλαζονείας του κ. Δημήτρη Λιγνάδη».

| Κώστας Φέρρης